Μια δυσκολη μερα

Υ.Γ.
Φλεβάρης
Φεγγάρι των σκουροκόκκινων μοσχαριών….

Ας πάω ανάποδα λοιπόν
Ας ξεκινήσω με υστερόγραφο
Παλιοκαιρισμένο μιας και το είχα σαν μαθήτρια για να ξεχωρίζω τους μήνες
Δανικό από φυλή ινδιάνων…μα και δικό μου μετά από τόσων χρόνων χρήση ...
Καλημέρα
Σήμερα έχω ένα χώμα κατά νου
Το γκρι κι ας έχει λιακάδα
Κάτι βαρύ που με συνθλίβει
Δεν βρήκα ακόμη τι
Μα έχω κουραστεί το τελευταίο καιρό να ψάχνω
Και να απαντώ σε ερωτήσεις…
Λέω να αφήσω μερικές χωρίς απάντηση…
Να αφήσω και το γκρι να με παιδέψει
Άσπρο και μαύρο
Αναλογίες δεν θα αναζητήσω
θλίψη το συναίσθημα
απλά την καταθέτω…

χωρις

Τελειώνει ο μήνας και μόνο ευχές πρόλαβα να σημειώσω κάπου στις αρχές, λάθος στο τέλος του προηγούμενου!
Όλα γύρω βιαστικά, τρέχουν και εμείς μαζί τους. Τα γεγονότα έτσι όπως παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ αποκαρδιωτικά, καθώς έχουμε αφήσει όλα τα σπουδαία και επιτρέπουμε να μας συμπαρασύρει ένας οχετός με δια πλεκόμενα ροζ χρωμάτων…Τα συναισθήματα μου απογοήτευση, ντροπή, θυμός που αφορούν τις απαξίες γύρω μου. Όμως σήμερα πρωί-πρωί γύρισα το βλέμμα μου γύρω κι είδα ανθισμένες μυγδαλιές! Το ροζ αυτή την φορά με γαλήνεψε. Διάφορες σκέψεις άρχισαν να στριφογυρίζουν στο μυαλό όπως, κοίτα να δεις την μυγδαλιά που ανθίζει στο καταχείμωνο! Όλα γύρω παγωμένα κι εκείνη τα καταφέρνει…Νικά το κρύο βγάζει την γλώσσα στον Χειμώνα!
Ναι άνθρωποι έχουμε κι εμείς τις επιλογές μας. Ας κλείνουμε τις πόρτες σε όλα τα κανάλια όπου εισρέουν όλων των ειδών οι δυσλειτουργίες και ας ανοίξουμε σε εκείνες που το αεράκι σπρώχνει τα ροζ λουλούδια των δένδρων που τολμούν κι ανθίζουν στο καταχείμωνο!
Πως θα τα καταφέρουμε; Μα είναι απλό, δεν έχουμε παρά να ρωτήσουμε τις μυγδαλιές...

Υ.Γ. Γενάρης, φεγγάρι που κάνει παγωνιά στις σκηνές.

Ευχές

Στέλνω ευχές από καρδιάς
για καλά τέλη και καλές αρχές
για ταξίδια που εστιάζουν στην πορεία
προσπάθειες αγώνες πτήσεις και πτώσεις
και κουράγια για ζωή
μου εύχομαι
σας εύχομαι
ναμαστε καλά και να αντέχουμε να ανασηκώνουμε το βλέμμα στο παντού
να εμπεριέχουμε όλους τους χρόνους σε μια στιγμή
παρελθόν και παρόν και μέλλον
να γινόμαστε πιο πλούσιοι στην καρδιά...
ΚΑΙ να προσευχόμαστε μιας και η προσευχή είναι:
Στάση στο χρόνο
Δέηση στη ζωή
Στη θεά ζωή
Σιωπή και στάση
Ως ώθηση
για τα επόμενα
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Διαβάζοντας

Διαβάζοντας

Καλό μήνα.
Μετά από ένα ακόμη ταξίδι αστραπή στην πρωτεύουσα, επέστρεψα κατόπιν περιπετειών, στο τόπο μου. Και αυτή την φορά έφερα μαζί μου ένα βιβλίο για μένα νέο, αν και έχει γραφτεί το 2000. Έτσι κι αλλιώς ο χρόνος είναι σχετική έννοια, το δικό μου τώρα ίσως δικό σου χθες, ή αύριο…

Είχα καιρό λοιπόν να βρω ένα βιβλίο που να μου κάνει νόημα και να που το βρήκα. Για την ακρίβεια είναι μια τριλογία του Γιάννη Κιουρτσάκη, αγόρασα το πρώτο, ο τίτλος του: Σαν Μυθιστόρημα. Διαβάζω στο οπιστόφυλλο του:
«Τώρα λοιπόν το έχεις καταλάβει: μόνο αν κάνεις τη ζωή σου μυθιστόρημα, ανιστορώντας όσα έζησες και προσπαθώντας να τα δεις από νέες οπτικές γωνίες- κοιτάζοντας τον άλλον σαν να ΄τανε ο εαυτός σου και τον εαυτό σου σαν να ήταν άλλος, κοιτάζοντας το παρελθόν σου σαν να ΄τανε παρόν και το παρόν σου σαν να ήταν ακόμα για σένα μέλλον, μόνο μ’ αυτά και με άλλα τέτοια «ψέματα», ανακαλύπτεις κάποτε τη σκληρή αλήθεια της ζωής σου.
Ναι, είναι παράξενο, μα τώρα πια το ξέρεις: μόνο αν δεις σαν μυθιστόρημα , αγγίζεις τον κρυφό πυρήνα της ζωής.»
Και στην πρώτη σελίδα, κάτι σαν πρόλογο:
«ΝΑ ΠΕΙΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟ: όχι για να επαναλάβεις τον εαυτό σου, αλλά ακριβώς για να πεις το ά λ λ ο – το άλλο που φωλιάζει μέσα στο ίδιο, αφού τίποτε δεν επαναλαμβάνεται ποτέ απαράλλακτα, αφού το καθετί σε τούτη τη ζωή είναι ανεξάντλητο…» Εκδόσεις Κέδρος.

Υ.Γ. Ι
Δεκέμβριος: Φεγγάρι των παπαρούνων!

Υ.Γ. ΙΙ
"Μια σταγόνα αρκεί για να ανθίσει ένα λουλούδι..."

Ανθρώπινη επικοινωνία

Επικοινωνία

Ανθρώπινη επικοινωνία, οξυγόνο, φως, νερό, ήλιος, ζωή… Λέξεις συνειρμοί!
Επικοινωνία, ανάγκη για να υπάρχουμε.
Και σήμερα, στην ζωή της εποχής που όλα τρέχουν, όλα βιάζονται και τίποτε δεν είναι δεδομένο, ούτε καν ο ήλιος, το νερό, το οξυγόνο, χρειάζεται εμείς να τα φροντίζουμε.
Εμείς οι άνθρωποι όπως φροντίζουμε τον κήπο μας!
Δανείζομαι λέξεις από ένα βιβλίο και γράφω ένα ΠΙΣΤΕΥΩ
«ΠΙΣΤΕΥΩ λοιπόν
Πως το μέγιστο δώρο
Που μπορώ να σκεφτώ ότι έχω
Από οποιονδήποτε
Είναι
Να με βλέπει
Να με ακούει
Να με κατανοεί
Και
Να με αγγίζει.
Το μέγιστο δώρο που
Μπορώ να δώσω
Είναι
Να βλέπω, να ακούω, να κατανοώ
Και να αγγίζω
Τον άλλον άνθρωπο.
Όταν γίνεται αυτό
Αισθάνομαι ότι
Υπάρχει επικοινωνία».

Και χρειάζεται να βρίσκω ολοένα καινούργιους δρόμους να δέχομαι και να χαρίζω το μέγιστο αυτό δώρο.
Να καταφέρνω να το γεύομαι με νέα γεύση
Να καταφέρνω να το κερνάω σε καινούργιο δίσκο.

Υ.Γ.1
Έτσι λοιπόν, όλα γύρω μας αλλάζουν και εμείς μαζί
Άλλοτε ενσυνείδητα, κι άλλοτε αφήνοντας τα πράγματα να μας πάνε
Κι όταν αφηνόμαστε στους καιρούς το καράβι μπορεί να τσακιστεί πάνω στα βράχια
Όχι γιατί είχε κακοκαιρία, αλλά γιατί
Εμείς δεν είχαμε τιμόνι
Όχι γιατί δεν μας έμαθαν, αλλά γιατί
Εμείς δεν φροντίσαμε να μάθουμε

Υ.Γ.2
Κι έτσι λοιπόν
Από όπου κι αν πιάσεις το κουβάρι
Η άκρη της άκρη είμαι εγώ, είσαι εσύ!

Ένα μικρό ταξίδι μέσα στο ταξίδι

Φέτος καθώς δεν πήγα διακοπές μου έλειψε ένα ταξίδι, κι είπα να πεταχτώ μέχρι την πρωτεύουσα με τα πολλά τα φώτα, τους πυκνούς δρόμους, τις φωνές, την κίνηση, τους γρήγορους ρυθμούς που έχω αφήσει καιρό τώρα πίσω μου. Για κάποιο λόγω μου έλειψαν και πήγα να γευτώ για λίγο γοργούς ρυθμούς. Όχι ότι δεν ήμουν εκεί και τον προηγούμενο μήνα, μα αυτή την φορά το ταξίδι το όρισα διακοπές. Εξ΄ άλλου τα πράγματα εμείς τα ορίζουμε. Έμεινα λίγες μέρες και μέσα στο ταξίδι ταξίδεψα την προηγούμενη Δευτέρα με πολλούς ακόμη στο κόσμο μιας αγαπημένης «γιαγιάς» που ακούει στο όνομα Κική Δημουλά.. Λέω λοιπόν να γράψω εδώ λίγες λέξεις που πήρα μαζί μου από το ταξίδι μέσα στο ταξίδι.
Μέγαρο μουσικής Δευτέρα 29 Νοεμβρίου
-Τι είναι ποιητές;
-…οι ποιητές είναι ερευνητές που προσπαθούν να προσεγγίσουν την ζωή…
- «Ας μεταφερθούμε παραπλεύρως» πέστε μας λίγα λόγια για την νέα σας δουλειά.
- …Παραπλεύρως από αυτό που είμαι. Ο τίτλος μου υπεβλήθη πριν σκεφτώ την φυσική μου μεταφορά. Μετακόμισα παραπλεύρως, μόλις τρία σπίτια πιο κει, περιγράφω μια αλλαγή που έκανα όσο μπόρεσα, τρία σπίτια μονάχα, για να μη χάσω την ατμόσφαιρα…
-Πόσο φοβάστε την επανάληψη;
- …όλα επαναλαμβάνονται όπως η ζωή. Η μνήμη επιτρέπει στη λήθη να υπάρχει!...
- Η ποίηση και η πραγματική ζωή που βρίσκεται;
- …Η πραγματική ζωή είναι αυτή που δεν έζησα…

-…Οι ποιητές δεν είναι ευτυχισμένοι κι εγώ κληρονόμησα το γονίδιο της θλίψης, πάντα έγραφα για κάτι που δεν είχα, ποτέ για κάτι που είχα…
-…Ο απαισιόδοξος καταναλώνει την μεγαλύτερη ελπίδα, βάση σε αυτή τολμάει, το παίζει νταής και κάνει τον απαισιόδοξο….
-Μιλήστε μας για τον θάνατο;
-… Στα ποιήματα υπάρχουν σκιές, θάνατος, απουσία. Θέλω να εξοικειωθώ με τον θάνατο. Εν απουσία παρουσία!…
-Τι είναι έρωτας;
- …Δεν είναι για χόρταση…..
-Τι είναι χρόνος;
-…Ο χρόνος είμαι εγώ είσαι εσύ, είναι η διαφορά μας. Η συνισταμένη των διαφορών. Η φωτογραφία μόνο μπορεί να ακινητοποιεί τον χρόνο….
…Πάντα υπάρχει απόγονος του βλέμματος μας, αν δεν δούμε εμείς, κάποιος άλλος θα δει!
Αυτά λοιπόν εις το επανειδειν!

Υ.Γ. ΝΟΕΜΒΡΗΣ: ΦΕΓΓΑΡΙ ΠΟΥ ΠΕΦΤΟΥΝ ΤΑ ΦΥΛΑ

Αμφιθυμίες

Ήταν μια φορά κι εναν καιρό ένας κένταυρος. Ένα απόγευμα έκανε περίπατο στο λιβάδι και πείνασε."τι να φάω;" σκέφτηκε. "Ένα σάντουιτς ή ένα δεμάτι άχυρο;" κι επειδή δεν μπορούσε να αποφασίσει έμεινε νηστικός. Ήρθε το βράδυ κι ο κένταυρος θέλησε να κοιμηθεί."Που να κοιμηθώ;" σκέφτηκε. "Στο σταύλο ή σε ένα ξενοδοχείο;" κι επειδή δεν μπορούσε να αποφασίσει έμεινε άυπνος. Πεινασμένος και άυπνος αρρώστησε. "Ποιον να φωνάξω΄;" σκέφτηκε ."Τον γιατρό ή τον κτηνίατρο;" Η αρρώστια του χειροτέρεψε και καθώς δεν μπορούσε ν' αποφασίσει ποιο γιατρο να καλέσει ο κένταυρος πέθανε.
Ο κόσμος του χωριού πλησίασε το πτώμα κι όλοι ένιωσαν λύπη. "Πρέπει να τον θάψουμε" είπαν."Που όμως στο χωράφι ή στο νεκτροταφείο;"....
Αργεντινό παραμύθι.